هنر، جرقه ایست که چون گرفت، خرمن درون انسان را شعله ور می کند

نواله صفری، در سال 1351 در خانواده ای از کارکنان پتروشیمی در آبادان متولد و در ماهشهر بزرگ شد و از بچگی به هنر طراحی علاقمند بوده است.

پدر ایشان، حاج علی صفری نیز از کارکنان قدیمی و استاد کار برق پتروشیمی رازی بود که بعد از مدتی به عملیات انبارها در پتروشیمی فجر منتقل شد. حاج علی 58 ماه در جبهه های نبرد حق علیه باطل شرکت کرد و یکی از اولین بازنشستگان شرکت پتروشیمی فجر محسوب می شود.

به طور معمول، دهه دوم زندگی هر کسی بایستی با شور و هیجان و عشق همراه باشد، اما دهه دوم زندگی نوراله با جنگ همراه شد و خون و آتش و گریه و فرار مردم از جنگ و کمبود امکانات در این سالها، پیشرفت هنری وی را متوقف کرد.

تا دوران دبیرستان نه دوره ای در خصوص طراحی و نقاشی دید و نه در این خصوص حرفه ای کار می کرد و تنها تلاشی که در این زمینه کرد، کشیدن طرح و نقش روی دیوار بود، آنهم با زغال!!!

البته در دوران راهنمایی، آقای عباس زارع، دبیر هنرش، از نوراله در نمایش های تئاتر دبیرستان استفاده کرده بود ولی تا آن زمان طراحی و نقاشی او هنوز استعدادیابی نشده بود. 

اگر چه گروه تئاتر آنها به علت جنگ می بایست در تاریکی و بدون امکانات در سالن سینمای پاکروان تمرین می کرد، ولی نمایش تئاتر «به خورشید سپارید» آنها در شهرستان اول و در استان سوم شد. 

نوراله دیپلم فرهنگ و ادب است و علی رغم قبول شدن در رشته هنر دانشگاه آزاد تهران موفق به ادامه تحصیل نشد.

نوراله صفری در سال 73 ازدواج کرد و حاصل این ازدواج یک پسر دانشجوی شیمی و دو دختر پیش دانشگاهی و راهنمایی است.

در سال 87 به تشویق یکی از آشنایان به فرهنگسرای فردوسی رفت تا در کلاسهای نقاشی و طراحی شرکت عملیات غیر صنعتی شرکت کند و هنر ذاتی که در وجود او هست را با اصول و قواعد این رشته هنری در هم آمیزد. همین امر بستری شد تا نوراله صفری در کارهای هنری خود بتواند در سطح بسیار خوبی کار کرده و عملا وارد کار حرفه ای شود.

خانم اسکندری و آقای امجد حلبی نژاد در رشد استعداد نقاشی و طراحی آقای صفری نقش زیادی ایفا کردند به نحوی که در کلاس رنگ و روغن، ظرف 6 ماه از یک نقاش مبتدی به شاگرد اول کلاس تبدیل شد.

همسر و فرزندان صفری در ابتدا به علت مشکلات نقاشی رنگ و روغن کمی از نقاشی او در خانه ناراضی بودند ولی با دیدن پیشرفتهای او، آنها هم به جمع حامیان افزوده شدند و در حال حاضر همسر وی یکی از مشوقان اصلی او در انجام کارهای هنری است.

خانم آقای صفری، به هنر همسرش افتخار می کند و در انتخاب مدل، یکی از دستیاران ویژه همسرش است؛ البته آقای صفری هم سعی کرده است با اهدای تابلوهای خود به خانواده ی خانم، بخشی از محبتها و همراهی های او را جبران کند.

آقای نوراله صفری در خصوص روند پیشرفت هنری‌اش به ما چنین گفت: تاکنون چند تابلو از نقاشی هایم به فروش رفته و تعدادی هنرآموز دارم ولی هیچوقت نخواسته ام که موفقیتهای هنری ام  را با هیاهو همراه کنم. البته هنوز هم خودم را هنرآموزمی دانم و تا آخر عمر شاگرد اساتید خود هستم و خواهم ماند.

«یکی از اساتید بزرگ دنیا گفته بود که زمانی که بدانم کارم دیگر عیب و نقصی ندارد، قلم مو را کنار می گذارم و کار نمی کنم. هنر مانند اقیانوس ژرف، عمیق و بی انتهاست. هر چه در آن جلوتر رویم باز با چیزهای تازه ای برخورد خواهیم کرد.»

بعضی ها در کلاسهای هنری بدنبال مدرک هستند در صورتی که هنر، مدرک و گواهینامه نمی خواهد؛ اگر از کار خود لذت بردی همان پاداش هنرمند است.

انگیزه ای که به خاطر آن هنر را ادامه می دهم آنست که می خواهم بعد از بازنشستگی به همشهریانم در اين رابطه کمک کنم. شاید باور کردنش برای مخاطبان نشریه شما مشکل باشد؛ اما بعد از پایان کار روزانه در شرکت و برخی کارهای بیرون منزل، تا پاسی از نیمه شب پای تابلوهای نقاشی‌ام هستم. هیچگاه از اینگونه کار کردن و صرف وقت و انرژی در هنر خسته نشده ام.

بعضی از مردم گاهی که مرا و کارهایم را می بینند و علی رغم علاقه ای که به آن پیدا می کنند، می گویند: «از ما گذشته...»؛ این جمله را اشتباه می دانم. در شمال کشور داشته ایم خانمی را که بعد از 67 سالگی وارد عرصه هنر شد و به جایی رسید که نقاشی هایش جهانی شدند. هنر، زمان و مکان و سن و سال نمی شناسد. جرقه ایست که چون گرفت، کار تمام است، خرمن درون انسان را شعله ور می کند.

نقاشی و طراحی که رشته ی من است، پشتکار و تلاش میخواهد و تنها علاقمندی در این هنر کافی نیست؛ البته سایر هنرها هم همینطور هستند. به اعتقاد من، موفقیت در این راه، 20 درصد علاقه و 80 درصد تلاش می خواهد. باید کار کرد، باید کارهای زیادی را خراب کرد تا چیزی یاد گرفت.   

  در کنار نقاشی و طراحی به سینما و تئاتر هم علاقمندم ولی تاکنون فرصتش پیش نیامده است. بعد از سینما و تئاتر به موسیقی سنتی نیز علاقه دارم. اگر می توانستم حتما از کلاسهای فرهنگسرا استفاده می کردم. جا دارد در اینجا از برگزار کنندگان این دوره های آموزشی قدردانی نمایم. بسیاری از کارکنان و خانواده های شرکتها از این امکانات آموزشی استفاده نمی کنند.

در اصل، هنر برای مردم است. هنر زبان بین المللی است. بنده معتقدم که نقاشی اصلی ترین زبان بین المللی است و نه زبان انگلیسی؛ چرا که زبان انگلیسی برای آنهایی که انگلیسی بلدند زبان مشترک است، در صورتی که هنر را همه مردم دنیا می فهمند. بسیاری از ما فیلمهای صامت را که در آنها از هیچ زبان بیانی استفاده نمی شد، دیده ایم و تصدیق می کنیم که زبان هنر برای همه انسانها قابل فهم است؛ پس هنر که زبان بین المللی است مال مردم و برای مردم است.

البته برخی هنرمندان معتقدند که اگر یک ایده ی هنری بالاتر از درک مردم بود، باید آن هنر را بروز داد و مردم بایستی سطح درک خود را آنقدر بالا ببرند که آن کار هنری را بفهمند ولی برخی دیگر هنر را صرفا برای مردم می دانند. بنده با تفکری بینابین این دو موافقم؛ شما اگر بخواهیم دست فردی را که افتاده است بگیرید بایستی خم شوید و آن نفر هم بایست تلاش کند تا دست شما را بگیرد.

سبک من در ارائه ی هنرهایم رئال (واقع گرا) است و معمولا مخاطبان با دیدن کارهای بنده پیام مرا درک می کنند. مدلهایم را از عمدتا از میان مناظر زیبای اطراف و یا تصاویر و عکسها انتخاب می کنم ولی تاکنون از مدلهای واقعی تلخ نقاشی نکشیده ام؛ البته شاید بعدها کشیدم.

برای انتخاب مدل، ابتدا با مدل صحبت می کنم، روزها آنرا از زوایای گوناگون برانداز می کنم و از خود چند سوال می پرسم: «آیا کشیدن این مدل تا انتها از من ساخته است؟»، «آیا این کار در انتها خوب از آب درخواهد آمد؟» اگر جواب این سوالات مثبت بود، نقاشی و طراحی مدل رو شروع می کنم.

یک کار رنگ و روغن حدود 90 روز طول می کشد تا تمام شود. به علت اینکه بعد از انجام بخشی از کار باید آن بخش خشک شود، هر دو روز می توان روی هر تابلو دوساعت کار کرد.

نوراله صفری علی رغم اینکه وارد دانشگاه نشده است، آنقدر در رشته هنری خود غرق شده است که وقتی برای تحصیلات آکادمیک ندارد و موفقیت خود را در این رشته یافته است. او در زمینه هنر مطالعه می کند و می توان گفت که فارغ التحصیل از دانشگاه هنر خود است؛ البته گویا چندی است که در حال پاس کردن واحدها و کتابهای تاریخ این دانشگاه است؛ چون به مطالعه کتب تاریخی علاقمند شده است.

آقای صفری در شرکت فجر مونتاژکار واحد تعمیرات است. این کار یکی از کارهای سخت صنعتی به شمار می رود؛ ولی نوراله توانسته بین این کار سخت و هنر ظریف و لطیف نقاشی توازنی ایجاد کرده و استعداد هنری خود را گاهی در کار نیز دخیل کند.

او معتقد است که به علت سختی کار و فشردگی زندگی های امروزی، و از طرفی دوری منزل برخی کارکنان از کلاسهای هنری و ورزشی، نشاط و شادابی برای زندگی آنها ضرورت دارد و در صورتی که شرکت امکانی برای حضور کارکنان و خانواده های آنها در این کلاسها فراهم کند، آنها می توانند استعدادهای خود را پرورش دهند و موفقیتهای چشمگیری نصیب خود، خانواده و شرکت خود نمایند.

نوراله صفری سعی کرده روحیه جوانی خود را حفظ کند و با تغذیه سالم، روحیه شاد، طبع هنری، پرداختن به علاقمندیهای خود و ورزش سبک، خود را جوان نگهدارد؛ البته با دیدن چهره ی او، می توان به این واقعیت پی برد و به قول معروف «خوب مانده است!».