رشد سریع استعدادها در سایه یک حمایتگر آرام

پدر خانواده:

 احسان شریعتی، کارشناس مهندسی مکانیک از دانشگاه صنعتی اصفهان و کارشناس حقوق، متولد سال 1348 بهبهان، رئیس امور حقوقی شرکت، استخدام 1377 پتروشیمی فجر

 آقای شریعتی پس از سپری شدن ساخت و ساز فجر و از آغاز بهره برداری تا سال 1383 در بخش تعمیرات مشغول بکار بوده است؛ اما از سال 83 ماموریت یافت تا واحد امور حقوقی و پیمان ها را تشکیل دهد و تاکنون در این سمت مشغول بکار است.

 وی پس از ورود به حوزه امور حقوقی و پیمانها، از آنجا که تحصیلات اولیه خود را منطبق با فعالیت جدید ندید، تصمیم به یادگیری و فراگیری مسائل مربوط به شغل خود کرد و بهترین کار را انجام تحصیلات آکادمیک در رشته حقوق دانست، لذا موفق شد در این رشته وارد دانشگاه شود و مدرک کارشناسی خود را دریافت نماید.

 احسان شریعتی، ارزش خانواده را از جمله اولویتهای بالای زندگی می داند، لذا پس از کار، عمده زمان خود را در خدمت خانواده سرمایه گذاری می کند و هدفش رسیدن و رساندن استعدادهای تمامی اعضای خانواده به کمال مطلوب است.

 آقای شریعتی، علاوه بر خدمت به خانواده، زمان فراغت خود را به پیاده روی، مطالعه، رسیدگی به فضای سبز، سبزی کاری و گلکاری سپری می کند.

 خانم عوض نژاد، همسر و رضا و ایلیا، دو پسر 13 و 5 ساله خانواده آقای شریعتی هستند. پدر سعی کرده محیطی ایجاد کند که اعضای خانواده به فعالیتها، علاقه ها و استعدادهای خود بپردازند.

 بستر رشد در خانواده شریعتی آنچنان فراهم آمده است که علی رغم موقعیت شغلی و اجتماعی مناسب آقای شریعتی، ما با هدف مصاحبه با خانواده ایشان میهمان این خانواده شدیم که البته مورد استقبال گرم آنها قرار گرفتیم.

مادر خانواده (هنرمند):

 خانم یاسمین عوض نژاد، متولد 1356 لیسانس حسابداری و علاقمند به رشته هنری نقاشی است. خانم عوض نژاد از سال 82 وارد کارهای هنری شد و سعی کرد با حضور مستمر و پشتکار و علاقه، از کلاسهای هنری فرهنگسراهای شهرک بعثت استفاده کند. ایشان تنها پس از گذراندن 2 ترم، به انتخاب مربی خود، برای مربیگری در رشته طراحی و نقاشی انتخاب شد و از سال 83 توانست به عنوان مربی، شروع به آموزش هنرجویان نماید.

 گویا خانم آقای شریعتی در زمینه ی یادگیری سریع هنر استعداد بالایی دارد؛ خودش در رابطه را سرعت یادگیری هنر نقاشی اش اینگونه می گوید: «برای انجام نقاشی رنگ و روغن، اساتید معمولا اجازه ورود یکباره به این سبک و استفاده از رنگ و روغن را نمی دهند؛ بلکه یک هنر جو ابتدا می بایست پایه های طراحی، مداد رنگ آبرنگ با قلم مو و گواش را طی کند تا بتواند رنگ و روغن کار کند؛ اما اولین استاد بنده با دیدن یکی از تابلوهایی که قبل از ورود به کلاس و بدون آموزش کشیده بودم، قبول کرد که مستقیما وارد کار با رنگ و روغن شوم.»

بقیه ماجرا را از زبان خودشان بخوانید:

 «سبکم در نقاشی واقع گراست و بیشتر از روی مدل نقاشی می کنم. پس از دو ترم که آموزش دیدم، به پیشنهاد مربی، بنده به عنوان مربی نقاشی انتخاب شدم و از سال 83 تاکنون مشغول آموزش هنرجویان علاقمند این رشته هستم.»

 «خانه فرهنگ فجر در ابتدا رشته های زبان و کامپیوتر داشت و ناچار کار خودم را به عنوان هنرجو در فرهنگسرای تندگویان و بوعلی سینا شروع کردم؛ اما پس از آغاز کلاس های هنری در فرهنگسرای فجر، در آنجا مشغول کار شدم.»

 «جناب آقای بختیاری، مسئول خانه فرهنگ پتروشیمی فجر، فردی بسیار کاردان، محترم و لایق است که جا دارد از همین جا از ایشان قدردانی کنم.»

 «در طول 11 سالی که به مربیگری نقاشی مشغولم، فضای کلاس را به نحوی اداره می کنم که با هر کدام از هنرجوهای کلاس، خصوصی کار می کنم و هیچوقت همه را مجبور نکرده ام که از یک مدل و به یک شکل نقاشی کنند. برخی در سطح طراحی هستند، برخی سایه روشن، برخی مداد رنگ، برخی آبرنگ و برخی رنگ و روغن؛ و این بدین معنی است که بایستی با هر کدام به طور جداگانه و در سطح خودش کار کرد.»

 «با توجه به اینکه وظیفه رسیدگی به امور بچه ها را در غیاب آقای شریعتی بر عهده دارم، امکان تحصیلات در زمینه هنر برایم فراهم نشد. اعتراف می کنم که برخی هنرجوهایم از خودم بیشتر پیشرفت کرده اند و بعضا پس از انتقال به شهرهای دیگر، از آنها خواسته اند که مربی کلاس های نقاشی باشند.»

 «تاکنون سعی نکرده ام کارهای خود را بفروشم ولی معمولا بهترین ها را به دیگران هدیه می دهم. به هنر نقاشی به شدت علاقه دارم و تمام آموزشی که در این خصوص دیدم همان 2 ترم اولیه بود؛ اصول نقاشی چهره را هم یک مرتبه از خواهرم یاد گرفتم و پس از آن این نوع کار را هم بدون آموزش ادامه دادم. به غیر از هنر نقاشی، فعالیت ورزشی رشته آمادگی جسمانی را به طور مرتب کار می کنم و در جشنواره ها و مسابقات مختلف معمولا برنده جوایزی هم شده ام.»

از وضعیت کنونی زندگی خود راضی هستید؟

 «علت ماندنم در شهرک بعثت همسایه های خوب، دوستان خوب و امکان پرداختن به علاقه های شخصی برای خود و خانواده ام است. یکی دو نفر از بستگانم در شهرک بعثت هستند و از طرفی با توجه به نزدیکی بهبهان به ماهشهر، هر از چندگاهی برای دیدار خانواده به بهبهان سفر می کنیم. سبک مدیریت فرهنگسرای فجر به نحوی است که تمایل به ماندن و فعالیت در آن را دارم. انعطاف برنامه ها و زمان کار کردن یکی از ویژگی هایی است که مسئول محترم خانه فرهنگ توانسته به خوبی در خانه فرهنگ پیاده کند.»

اگر فرهنگسرای فجر بخواهد گامی در جهت بهتر شدن بردارد، آن گام چیست؟

 «چه خوب می شد اگر در فرهنگسرای فجر یا سایر فرهنگسراهای منطقه امکان برگزاری رشته های فنی و مهارتی مثل نجاری، جوشکاری، مکانیک، برق کاری و سایر رشته های از این دست فراهم می شد و صرفا به دوره هایی مانند کامپیوتر و زبان و دوره های علمی و هنری اکتفا نمی کردند. امروزه پسران دانش آموز در سیستم آموزشی چیزی به نام طرح کاد ندارند و مهارتهای فنی مورد نیاز در زندگی به آنها آموزش داده نمی شود. و چه خوب بود اگر به جای اجاره سالن های ورزشی از بیرون، شرکت پتروشیمی فجر که در حال صرف هزینه های زیاد برای پرداخت اجاره بهای این سالن هاست، راساً به احداث و تاسیس سالن ورزشی اقدام کند؛ چرا که اجاره کردن سالن های ورزشی همیشه با محدودیتهایی برای خانواده ها و کارکنان رو به روست.

پیشنهاد دیگر اینکه، با توجه به سختی کار کارکنان در شرکت، برای آقایان، رشته ورزشی آرامش بخش و نشاط آور مثل ایروبیک و یوگا در نظر بگیرند.»

پسربچه ای در قواره ی یک مرد!

 رضا، در نظر اول، پسری فوق العاده مودب، مرتب، باهوش و به عبارتی «آقا» به نظر رسید که لباسهای شیک مردانه پوشیده بود. به راحتی یک چشمک زدن باهاش ارتباط برقرار کرده و لبخندی دوستانه تحویل گرفتم. زمان مصاحبه متوجه شدم که این پسر 13 ساله مثل بزرگترها اهل تحلیل مسائل هم هست.

 «آقا» بودن مانع بازی های کودکانه رضا در کوچه با رامتین و ماهان نشده است؛ رامتین رادپور، ماهان کریمی، پسرخاله، مهدی مشاک، احمد سلامی و آقاجری از دوستان صمیمی رضا هستند که از شدت علاقه ای که به آنها داشت بدون اینکه سوالی درباره نام آنها بپرسیم داوطلبانه اسامی رفقا را اعلام کرد. رضا کمی با کم میلی بسکتبال بازی می کند ولی فوق العاده به شنا، زیست شناسی و رباتیک علاقه دارد. پدر رضا به خوبی به او آموخته که اگر زمانی به ظاهر در موردی و مرحله ای با شکست روبرو شود، شکست او مطلق نبوده است و این بخشی از یک فرایند است که اگر آنرا تکمیل کند در نهایت به موفقیت منجر می شود.

مدتهاست که به کلاس رباتیک می رود و در حال حاضر توانسته به تنهایی یک ربات آتش نشان بسازد. خودش با علاقه رباتش را برای ما توصیف کرد: «این ربات کنترلی یک ربات آتش نشان است که کاملا ساخت خودم است و مونتاژ نیست. تمام لحیم کاری هاش و ساخت بدنه اش رو خودم انجام دادم. این ربات را بردم مدرسه، اونجا موفق بود، بعد بردنش ماهشهر برای مسابقات خوارزمی ولی اونجا برنده نشد.»

اگر چه پدر به او توصیه کرده که بیشتر به دنبال یادگیری باشد و نمره اهمیت حیاتی ندارد، ولی رضا نمره ی بالا را شاخص موفقیت می داند و در کلاس هفتم، در حال تلاش است تا معدل 19 و 93 صدم را هر چه زودتر به 20 تبدیل کند.

آقا رضای شریعتی، علاقمند است در شهرک بعثت کلاس های بدمینتون برگزار شود و اگر به جای مدیر کانون بود، علاقه داشت وسایلی که برای ساخت ربات در کلاس های رباتیک استفاده می شود را از نوع وسایل واقعی تر استفاده کند، چرا که معتقد است هم اکنون مسابقات برگزار شده در این رشته کمی بچه‌گانه است و ربات آتش نشان آنها موظف است فقط یک شمع را خاموش کند!!!

او دوست دارد در مسابقات بزرگتری مثل شریف کاپ شرکت کند و چشم به مسیر موفقیت های یکی از فامیل های خود دوخته است که دکترای مکاترونیک است.

ایلیا سلام ...

ایلیای 5 ساله که در بدو ورود ما گویا از خواب بیدار شده بود، برخلاف بسیاری از هم سن و سالانش که از میهمان غریبه فراری اند، با یک سلام بچه گانه از ما استقبال کرد و در تمام طول مصاحبه در یکی از اتاقها گویا به ادامه ی خوابشان مشغول بودند؛ اما زمانی که قرار بود از خانواده ی آقای شریعتی عکس خانوادگی بگیریم به جمع ما اضافه شد و جالب اینجاست که حرفه ای تر از همه برای عکاس ژست گرفت.

و در پایان برای پدری که حمایتگر اعضای خانواده است، مادری که با کمترین آموزش استاد نقاشی شده پسری که در قواره‌ی یک مرد است و بچه ای که استاد ژست گرفتن برای عکاس است آرزوی موفقیت می کنیم.